zondag 25 november 2018


Gezien of niet gezien worden


Vlak voor de zomervakantie van 1977 overleed mijn vader.

Van de begrafenis van mijn vader herinner ik me weinig. Wat ik me wel herinner is de binnenkomst in de kerk van de rector. Dat moment vergeet ik nooit meer. Mijn zus, mijn broer en ik, we waren (oud)-leerlingen van zijn grote school en hij vond dat belangrijk genoeg om bij het afscheid van mijn vader te zijn. Dat maakte indruk, grote indruk.
Wij, zijn leerlingen, werden door hem in ons verdriet gezien.

Na de vakantie startte ik in 5VWO.
Het verwerken van het plotselinge verlies van mijn vader was zwaar, te zwaar eigenlijk voor een puber zoals ik. Toch kan ik me uit de twee resterende schooljaren geen enkel gesprek met mijn mentor voor de geest halen. Afwezig dus. Nooit is me gevraagd of ik het redde op school en thuis. Was het onvermogen of is het iets anders?

Is misschien de rol van de mentor in de loop der tijd veranderd?
Was de mentor vroeger iemand die vooral praktische zaken regelde, maar weinig zorg droeg voor het sociaal functioneren en het emotioneel welbevinden van zijn/haar leerlingen?

Ik ben nu zelf ruim 26 jaar mentor.
Dit jaar heb ik qua problematiek niet de gemakkelijkste klas. Ernstige ziekte van een leerling, onverwachts verlies van een ouder, therapieën, scheidingen: alles wat je als mentor kunt tegenkomen zit in mijn klas van 30 leerlingen. 

Wat als ik me zou opstellen als mijn mentor destijds in 5/6VWO? Welke boodschap zou ik dan meegeven aan mijn leerlingen?

Als mentor, probeer ik vooral een luisterend oor te hebben. Ik hoop mijn leerlingen mee te geven dat ik op ze let én niet alleen als het gaat om hun schoolse prestaties, maar vooral ook als het gaat om hun welbevinden op school en buiten school, wetende dat ik op sommige persoonlijke situaties als mentor totaal geen invloed heb.

Maar wat ik wel weet uit eigen ervaring is dat juist dit gezien worden van essentieel belang is voor een leerling van die leeftijd.

Gezien of niet gezien worden daar draait het om.

In dierbare herinnering aan mijn rector Dhr. J. van Haperen
St. Janslyceum ‘s-Hertogenbosch