In de bijlage Sir Edmund van de Volkskrant staat een rubriek waarin medici vertellen over die ene patiënt die hun kijk op het vak veranderde. Iedere keer als ik Die ene patiënt lees, denk ik aan die ene leerling die mijn visie op onderwijs gekanteld heeft.
X. was zo’n leerling die onmiddellijk je hart stal bij eerste binnenkomst in je klaslokaal. Een boomlange, goedlachse knul die direct nadrukkelijk aanwezig was.
Het was een 3-HAVOklas waar
je als docent je handen vol aan had.
X. was een zorgleerling in
deze volle klas.
Het reguliere onderwijs zou
in staat moeten zijn om leerlingen met extra ondersteuningsbehoeften op te
vangen. Dat vond ik toen een nobel streven van de overheid.
X. leed aan het syndroom van
Gilles de la Tourette en had last van dwangneuroses. Ernstige dwangneuroses die
zijn leven ontwrichtten. Veel speelde zich af buiten het lokaal, maar ook het
pedagogisch-didactisch klimaat in de klas werd bepaald door deze ontroerende, zich
immer overschattende, aandacht vragende leerling.
Zo kon het zomaar gebeuren dat
X. tijdens een klassikale instructie woorden door het lokaal riep die
gerelateerd waren aan make-up. Oogpotlood, mascara, lippenstift….
Of stond hij opeens naast je
omdat hij het zo ''benauwd" had in het lokaal.
“Juf mag ik even een rondje om de school rennen?’’
“Juf mag ik even een rondje om de school rennen?’’
Als docent waren je ogen een
lesuur lang gericht op X.
Tot er een dag kwam dat X. zo
onrustig en angstig was dat hij niet te handhaven was in de klas.
Na die bewuste les kwam het
meisje dat altijd voor X. in de klas zat naar mijn bureau. Haar woorden veranderden
mijn kijk op "samen naar school".
“U maakt X. maar 3 uur in de
week mee. Ik zit dagelijks 7 uur voor hem. Ik kan er niet meer tegen. Ik word
helemaal gek van hem.’’
Dit is het moment dat ik me
bewust werd van de grote impact van deze ene zorgleerling op andere leerlingen.
Uiteindelijk heeft X. het niet
gered in het reguliere onderwijs.
