zaterdag 27 januari 2018

Die ene leerling

In de bijlage Sir Edmund van de Volkskrant staat een rubriek waarin medici vertellen over die ene patiënt die hun kijk op het vak veranderde. Iedere keer als ik Die ene patiënt lees, denk ik aan die ene leerling die mijn visie op onderwijs gekanteld heeft.


X. was zo’n leerling die onmiddellijk je hart stal bij eerste binnenkomst in je klaslokaal. Een boomlange, goedlachse knul die direct nadrukkelijk aanwezig was.

Het was een 3-HAVOklas waar je als docent je handen vol aan had.
X. was een zorgleerling in deze volle klas.
Het reguliere onderwijs zou in staat moeten zijn om leerlingen met extra ondersteuningsbehoeften op te vangen. Dat vond ik toen een nobel streven van de overheid.

X. leed aan het syndroom van Gilles de la Tourette en had last van dwangneuroses. Ernstige dwangneuroses die zijn leven ontwrichtten. Veel speelde zich af buiten het lokaal, maar ook het pedagogisch-didactisch klimaat in de klas werd bepaald door deze ontroerende, zich immer overschattende, aandacht vragende leerling.
Zo kon het zomaar gebeuren dat X. tijdens een klassikale instructie woorden door het lokaal riep die gerelateerd waren aan make-up. Oogpotlood, mascara, lippenstift….
Of stond hij opeens naast je omdat hij het zo ''benauwd" had in het lokaal.
Juf mag ik even een rondje om de school rennen?’’
Als docent waren je ogen een lesuur lang gericht op X.

Tot er een dag kwam dat X. zo onrustig en angstig was dat hij niet te handhaven was in de klas.
Na die bewuste les kwam het meisje dat altijd voor X. in de klas zat naar mijn bureau. Haar woorden veranderden mijn kijk op "samen naar school".
“U maakt X. maar 3 uur in de week mee. Ik zit dagelijks 7 uur voor hem. Ik kan er niet meer tegen. Ik word helemaal gek van hem.’’

Dit is het moment dat ik me bewust werd van de grote impact van deze ene zorgleerling op andere leerlingen.

Uiteindelijk heeft X. het niet gered in het reguliere onderwijs.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten